บทที่ 1: รสชาติแห่งชัยชนะ
รอมรู้ดีว่าเขาควรเป็นหนึ่งในอันดับต้นของเกม…แย่หน่อยที่ โชคไม่เคยเข้าข้าง
รอมหิวแล้ว เมื่อเช้าพ่อทำแฮชมอเรลคินให้แต่เขาไม่เอา เขาบอกพ่อว่า “วันนี้ผมจะชนะเงินซื้อมื้อเที่ยงเอง” ด้วยน้ำเสียงทุ้มกว่าปกติจนพ่อเลิกคิ้ว รอมปล่อยให้พ่อคิดว่าเขามั่นใจจนเป็นอันกิน แม้ในความเป็นจริงคือเขาตื่นเต้นเกินเพราะ ก็อนโทรเดอะเกรทลงเล่นในวันนี้
ตอนนี้ ท้องร้องด้วยความหิวย้ำเตือนรอมถึงผลลัพธ์ที่เขาไม่อยากให้พ่อรู้ว่าเขาไม่ได้ชนะเงินมาซื้อข้าว
เขาคงต้องคุยโวให้พ่อฟังอีกว่าเกือบชนะแล้ว เซริไม่เห็นด้วยที่ลูกชอบเล่นแชนส์ แม้ว่าแม่ของพ่อหรือย่าของรอมเคยเป็นแกรนด์แชมเปี้ยนแห่ง SCL
เซริไม่ได้อยากมีเวทมนตร์หรือสัตว์วิเศษใดๆ เพราะเขามีความสุขดีกับชีวิตเรียบง่ายสร้างกีบของอิมพ์และอยากให้ลูกชายพอใจกับชีวิตแสนธรรมดาไม่น่าตื่นเต้น
เมื่อนานมาแล้ว ย่าของรอมชื่อ แฮเรียต ใช้เส้นสายที่คอลลิเซียมเพื่อแต่งตั้งให้เซริเป็นผู้ทำกีบประจำท้องถิ่น เพื่อสนองความต้องการของที่ระลึกจากการต่อสู้ เขาทำงานมาหลายทศวรรษเพื่อสร้างการค้าระดับภูมิภาคที่ดีและมั่นคง กีบเท้าของเขาคือ ‘เท้าที่ปราณีตที่สุดในทอล์คเคียม’ อย่างที่เขาชอบพูดประจำ… แม้ว่าคงไม่มีใครแปลกใจ ถ้ารู้ว่าเขาเป็นคนเริ่มอ้างสิทธิ์เอง
แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่อยากมีชีวิตเป็นช่างทำกีบผู้ต่ำต้อย…
รอมตื่นจากภวังค์เมื่อโดนเบียร์ราดใส่ตัก ชายร่างใหญ่เงอะงะลงนั่งข้างๆ มือข้างหนึ่งถือขาไก่งวง อีกมือถือขาดเหล้า “ไงพวก พร้อมรึยัง”
รอมพยายามไม่สนใจเนื้อไก่ที่โผล่ออกมาจากมุมปากของผู้ชายคนดังกล่าว และตอบอย่างสุภาพว่า “อยากเห็นก็อนโทรเดอะเกรทมากๆ เลย ข้าเป็นแฟนตัวยง”
ผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นนักท่องเที่ยวจากนอกเมือง วันนี้อากาศเย็นแต่เขาเหงื่อออกเยอะมาก และมีกลิ่นฟาร์มหมูติดตัว ใส่เสื้อคลุมปักคำว่า โก ก็อนโทร ที่เข็มขัดมีกีบอิมพ์ที่คุ้นเคยแขวนอยู่ ขณะที่เขาเฝ้าดูเหงื่อที่ผุดขึ้นตามรอยย่นบนใบหน้าของคนทำเบียร์หก จิตใจของรอมก็เริ่มลอยไป…
แน่นอนว่าคอลลิเซียมในชาโล่ฮาเบอร์ นั้นไม่ได้ใหญ่ที่สุดในทอล์คเคียม แต่คุณสามารถเดินทางไปทิศทางใดก็ได้เป็นเวลาหลายวันแต่จะไม่พบการต่อสู้ที่ใหญ่กว่า ที่นั่งในอัฒจันทร์ขนาดใหญ่สามารถรองรับฝูงชนได้มากกว่า 10 เท่าของประชากรชาโล่ฮาเบอร์- บังเอิญเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุด (และเพียงแห่งเดียว) ที่รอมเคยเห็นมา
เวลารอมเดินไปที่ท่าเรือทุกวัน เขาเฝ้าคิดว่าคอลลิเซียมจะใหญ่พอให้เรือหลวงและเรือค้าขายที่ใหญ่ที่สุดมาจอดไหม-หากน้ำท่วมนะ แต่ก็ไม่แน่ใจ เพราะใกล้เคียงมาก
คอลลิเซียมในชาโล่ฮาเบอร์ช่างน่าตระการตายิ่งนัก และดึงดูดนักท่องเที่ยวมาจากทั่วสารทิศ เมื่อแชมป์เก่าได้รับสิทธิ์เข้าร่วมทัวร์ระดับโปร การแข่งขันชิงตำแหน่งจึงเป็นเรื่องใหญ่ทั่วทั้งตอนใต้ของทอล์คเคียม
ความแน่นอนของชาโล่ฮาเบอร์คือ ภาพของคอลลิเซียมและกลิ่นคาวปลา
การแข่งขันวันนี้ควรจะมีมานานแล้ว ก็อนโทรเลื่อนมาสองสามครั้งในหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งมีการลือกันไปมากมายว่าเพราะอะไร แต่รอมมั่นใจว่าออร์คก็อนโทรมีเหตุผลที่สมควรแน่นอน
รอมหยุดคิดเมื่อมีนิ้วมันๆ ยื่นมาตรงหน้าพร้อมเบียร์ที่หกราดอีก “เอ๊ะ! ข้าเห็นเจ้าเมื่อกี้ที่ร้านปิ้งย่าง..และที่ร้านขายเนื้อ เจ้าเล่นแชนส์แลกอาหารหรือไอ้หนุ่ม เสียใจด้วยที่ไม่มีโชค ฝึกฝนเข้านะ เดี๋ยวก็ดี”
“รู้ไว้ด้วยนะ ว่าข้าเป็นทายาทของนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่” รอมบอกอย่างภูมิใจราวกับกำลังร่ายคำสาบาน เว้นช่วง “อีกอย่างขเาไม่ได้ใช้สัตว์ที่ดีที่สุดในการแข่งนั้น..เพื่อความยุติธรรม”
“ก็อยากเชื่อนะ” ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมยิ้มหดหู่ก่อนจะกัดเนื้อไก่อีกคำจากกระดูก “ไม่เป็นไรหรอก พยายามต่อไป”
รอมเดือดดาลเมื่อได้ยิน เวลาพ่อดูถูกก็เรื่องหนึ่ง แต่นี่คนแปลกหน้า เจ้านักท่องเที่ยวคนนี้ถือดีมาบอกให้ พยายามต่อไป หรือ ขณะที่รอมกำลังจะตอบโต้อย่างขุ่นเคือง หลอดเรืองแสงทั่วทั้งคอลลิเซียมก็หรี่ลงก่อนคบไฟจะสว่างขึ้น เมฆดำมืดเริ่มก่อตัวขึ้นเหนือสนามรบโดยไม่มีลมหรือฝน
เหมือนสถานที่อื่นๆ ทั่วทั้งทอล์คเคียม คอลลิเซียมของชาโล่ฮาเบอร์เป็นศูนย์กลางของวัฒนธรรมและกีฬา
แจ๊บๆ “โอ้ว! เริ่มแล้ว!” เบียร์ราดมาอีกรอบ
เมฆดำบดบังท้องฟ้าเหนือสนาม สายฟ้าฟาดลงมาที่ฝักเรืองแสงแต่ละดวงรอบๆ ด้านนอก ทำให้เกิดประกายแสงสีฟ้าเป็นจังหวะ เสียงดังก้องไปทั่วคอลลิเซียม
“สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย! ยินดีต้อนรับสู่คอลลิเซียมชาโล่ฮาเบอร์ ที่ซึ่งเรานำเสนอการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดพร้อมเดิมพันสูงสุด!”
ร่างสองร่างเดินออกมาที่พื้นสนามจากฝั่งตรงข้าม จากระยะไกล รอมเห็นพวกเขาตัวเล็กเท่ามด แต่เขาแยกออกว่าก็อนโทรคือคนไหนได้อย่างง่ายดาย ด้วยผิวหนังสีเขียวของออร์คและหนังที่มีหนามแหลมเป็นเอกลักษณ์
“นั่นไงก็อนโทร ตัวที่เป็นออร์ค” เจ้าคนถือไก่งวงบอก ลืมไปแล้วว่าถือของน่าอร่อยอยู่ “เขาว่ากันว่าเคนฝึกอยู่หลายปีเพื่อท้าชิงก็อนโทรเพื่อตำแหน่งภูมิภาคของ SCL”
“โค่นก็อนโทรไม่ได้หรอก” รอมพึมพำ “เขาคือที่สุดแล้ว”
“ในฝั่งของผู้ท้าชิง —เดิมพันคฤหาสน์ของเขาที่บาร์โรว์เฮเวนเพื่อชิงเข็มขัดแชมป์ เขาคือเพชรเม็ดงามในท้องถิ่นของเมืองเรา ผู้บัญชาการแห่งการ์ด ซัมมอนเนอร์ซุพรีม เดอะชาโล่ฮาเบอร์ เชคดาวน์… เคน แมคกริกิต!”
เคนเดินไปที่ใจกลางของวงแหวนที่เต็มไปด้วยฝุ่น สลัดเสื้อคลุมของเขาออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเสื้อคลุมที่เปล่งแสงสีเขียวสวยงาม มันสร้างกรวยแสงสีเขียวมรกตขึ้นในใจกลางเวที เกือบจะทะลุทะลวงเมฆฝนที่มืดมิดที่ปกคลุมท้องฟ้า ฝูงชนปรบมืออย่างสุภาพ
“และขึ้นป้องกันตำแหน่งชาโล่ฮาเบอร์แชมเปี้ยน และสิทธ์การเข้าแข่งเซาเธิร์นแชนส์ลีค- ฝันร้ายของเทพทาเน่ เครื่องจักรสีเขียวดุร้ายรัวคาถา นักเลงแห่งโฮโรโกเจีย เด็คมาสเตอร์ตัวจริงเสียงจริง…ก็อนโทร…เดอะ…เกรทททททท!”
ก็อนโทรยื่นมือออกไปกลางลานประลอง โยนโทเค็นคู่หนึ่งขึ้นไปในอากาศ พวกมันระเบิดเป็นแสงสีม่วงหมุนวนรอบคอลลิเซียม ทันใดนั้นเสียงกลองและแตรที่เล่นอย่างรวดเร็วดังก้องมาจากทุกมุมของอาคารขนาดยักษ์
ฝูงชนต่างบ้าคลั่งเต้นรำและโห่ร้อง รอมยกมือขึ้นและตะโกนชื่อก็อนโทร ขณะที่เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง ท้องของเขาร้องเตือนว่าเขาหิวแค่ไหนด้วยเสียงโครกครากดังสนั่น
“เจ้าอยากรู้ว่าเล่นแชนส์ยังไง ดูคนนี้เลย ไอ้หนุ่ม” ชายคนข้างๆ พูดขึ้นอีกครั้งทั้งที่กินเต็มปาก รอมรู้สึกได้ถึงเบียร์ที่พรมมาบนหน้า
“ข้าเล่นเป็น” รอมพูดเม้มแน่นโดยไม่ละสายตาจากก็อนโทร ส่วนเคนกำลังยืดเส้นยืดสายและฝึกฝนการจั่วไพ่อย่างรวดเร็วจากมือของเขาโดยมีเทรนเนอร์อยู่ใกล้ๆ แชมป์เปี้ยนกำลังนั่งอย่างเฉื่อยชาพิงกำแพงตรงข้ามสนามกีฬาพร้อมดื่มจากขวด เขาจุดบริเออร์และพ่นควันเป็นวงในขณะที่เขาหัวเราะและหนอกล้อกับหญิงสาวหลายคนบนอัฒจันทร์
ฝูงชนเริ่มสงบลงและส่วนใหญ่นั่งที่ ยังมีเวลาอีกหน่อยก่อนที่จะเริ่มการแข่งขัน รอมเห็นคนรีบไปที่ทางเดินเพื่อซื้อเบียร์ก่อนการแข่งจะเริ่ม..และอาหารด้วย หิวสุดๆ
“ทุกคนที่นี่กำลังจะได้รับบทเรียนอย่างจริงจังแล้ว” ชายคนนั้นผายมือไปยังฝูงชนทั้งหมด “เฝ้าดูก็อนโทรอย่างใกล้ชิด จะได้เคล็ดลับดีๆ จากเขา”
ขณะที่เขาพ่นไก่งวงออกมาระหว่างคำพูดสุดท้ายนี้ เขาก็ชี้ไปที่รอม เบียร์คงแรงมากทีเดียวเพราะเขากะระยะผิดไปนิดหน่อย รอมโดนตบหน้าอย่างแรงจากขาไก่งวงเยิ้มๆ ตุ้บ
รอมรู้สึกหงุดหงิดกับตัวตลกตัวนี้มาสักพัก และตอนนี้เขารู้สึกเสียหน้าและโมโหมาก เจ้านักท่องเที่ยวหน้าโง่ที่หยาบคายและคิดว่าเขารู้เรื่องแชนส์มากกว่ารอมทายาทของแฮเรียต เดสทูโด
พอกันที ความโมโหที่อดกลั้นไว้เริ่มทะลักออกมาและกลายเป็นน้ำตาจนเขาหดตัวอยู่บนที่นั่ง โชคดีที่ท้องร้องอีกครั้ง ทำให้น้ำตาไม่ไหลและย้ำเตือนว่าตัวเองหิว
“เอ้ย ขอโทษที ตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ”
ทันใดนั้น รอมคว้าขาไก่งวงจากมือของผู้ชายคนนั้น “ไม่รู้เรื่องเลย!” เขาตะโกนก่อนจะโดดลุกไปที่ทางเดินและขึ้นทางลาด
“เฮ้ย ใครก็ได้ จับเด็กคนนั้น! เขาขโมยขาของข้าไป!” เขาได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังแต่เขาเดินมาไกลแล้ว ต้องหาที่ดูการแข่งใหม่ แต่อย่างน้อยมีอะไรลงท้อง
เขาได้ยินเสียงประกาศดังลั่นจากในสนาม
“เตรียมตัวสับไพ่!!!”
เขาวิ่งผ่านทางเดินหินกว้างด้วยน้ำตาคลอเบ้า แต่ท้องไส้ไม่โหวงเหวง ถ้าเขารีบ เขาสามารถไปที่โรงเหล้าข้างร้านของขวัญและดูมันด้วยกระจกอันหนึ่งที่นั่น
ติดตามกันต่อ…
ใกล้ถึงวันเปิดตัวของ Legends Reborn ! มาพูดคุยกันได้ใน Discord หรือลองเล่นได้ในเพลย์เทส วันนี้!
